De vanuit het Italiaans vertaalde tekst:
Onderaan is de originele tekst

Bij deze wil ik vertellen over de ervaring die ik, dankzij de therapie van Monique Nouwen heb beleefd en die ik geweldig en wonderbaarlijke vind, ook om mensen te kunnen helpen zoals ik, die zwarte wanhoop hebben gevoeld.

Ik ben een 61-jarige Italiaanse vrouw, gescheiden met twee grote dochters. Ik werk naar grote tevredenheid als advocaat in Florence. Ik heb een mooie praktijk en ben een autonome en onafhankelijke vrouw. Sedert negen jaren had ik een relatie met een man, ook een advocaat, met twee volwassen kinderen en een eerder huwelijk achter zich. De relatie ontstond met veel enthousiasme en leek vervullend op elk vlak. De afspraken tussen ons waren heel duidelijk en hielden in dat we op elkaar konden vertrouwen en binnen de relatie niet ontrouw zouden zijn. Als een van beide een probleem had of van mening zou veranderen, zouden we dat duidelijk en transparant naar elkaar communiceren. Dit hebben we door de jaren heen iedere keer naar elkaar opnieuw bevestigd, vooral op grond van wat ik in een eerdere relatie had meegemaakt.
Hij heeft me altijd gevraagd om hem te vertrouwen, hem te geloven en gezegd dat hij zich nooit zou gedragen als mijn eerdere partner etc.
Op een nacht ontdekte ik onverwacht dat hij met een andere vrouw was geweest, terwijl ik geen enkele signaal van welke aard ook had waargenomen, we hadden net samen een mooie vakantie aan zee doorgebracht. Het was als een enorme klap bij heldere hemel, als een messteek. Na drie dagen kwam hij met het verhaal dat uit hetgeen gebeurd was bleek, dat onze relatie in een crisis was en dat ik een heleboel dingen fout had gedaan. Dus was het allemaal mijn schuld. Hij gooide me in het gezicht dat hij niet meer verliefd op me was en ook niet langer van mij hield. Het was schok op schok.

Ik wens niemand de kloof te ervaren waar ik mijzelf in bevond. Mijn reactie was ongelooflijk sterk.
Ik kreeg paniekaanvallen, kon niet meer eten en in drie dagen tijd ben ik 5 kilo afgevallen. Ik voelde vanbinnen een continu beven. Ik kon niet slapen en kon me niet concentreren op mijn werk, alleen maar denkende aan hem en wat hij had gedaan. Hoe was het mogelijk dat onze droom van een gezamenlijk levens-project op deze wijze stuk ging. We vertelden altijd dat we samen oud zouden worden..
Dagenlang heb ik gebogen rondgelopen, een gebroken vrouw. Ik ben ook beschaamd om het uit te spreken, maar ik had terugkerende suïcidale gedachten. Ik had geen energie meer, ik, die altijd een bijzonder actief leven heeft gehad, zoals een typische Italiaanse vrouw dat heeft. 40 dagen lang heb ik geen boodschappen gedaan, niet gekookt en niet schoongemaakt. Ik sleepte mij naar mijn werk, maar raakte vaak spullen kwijt, ik vergat dingen, dus was ik ook vreselijk bang om fouten te maken in mijn werk, met ernstige gevolgen. Ik ben altijd een vrouw geweest die wakker werd met een gelukkig gevoel en een glimlach, iemand met veel levenslust die ook de kleine dingen kan waarderen. Plotseling, was het alsof ik iemand anders was. Ik zag alleen nog duisternis, wanhoop, ik dacht dat mijn leven voorbij was en dat ik er niet uit kon komen. Dag en nacht obsessieve gedachten over hem, zonder controle over mijn gedachten te hebben.
Eerlijk gezegd vind ik mijzelf geen dom persoon, en toch was de reactie zo sterk en pijnlijk dat ik mij verscheurd voelde. Zaterdagen en zondagen waren een drama, ik had niet eens de afleiding van het werk, hoe zwaar me dat ook viel, dus lag ik de hele dag in bed of wandelde rond in huis, gebogen, onderdrukt, met het gevoel dat ik zelfs niet kon ademen.

Met de hulp van een lieve vriendin, was ik in staat een reis naar Nederland te regelen om naar Monique te gaan. Alleen zou ik daar niet toe in staat zijn geweest. Ik ben vertrokken en in het vliegtuig begon ik te huilen. Dat bleef ik de hele dag doen, ik kon niet stoppen, ik leek een kapotte waterkraan.

De volgende ochtend is Monique begonnen met therapie. Het was pijnlijk en moeilijk, maar het resultaat was geweldig. Ik weet niet, het is alsof mijn hersenen werkelijk zijn ge-reset. Onmiddellijk na de eerste sessie voelde ik me ongelooflijk goed, licht, positie en boven alles vrij van obsessieve gedachten over hem. Ik ben weer de vrouw  die ik daarvoor was, positief, zeker, ik huilde niet meer en voelde geen beven meer in mijn lijf. Ik voelde geen angst meer en zag dingen vanuit een ander perspectief. Voor mij was het een enorme succes en voor mij zou die ene sessie goed genoeg zijn geweest. De volgende ochtend  was er echter nog een tweede sessie. Deze was minder moeilijk, maar zeer diep en vruchtbaar met een bijzonder goed resultaat. Helaas had ik geen tijd meer en moest ik terug, anders had ik nog willen blijven om verder door te gaan met andere stukken.

Ik kwam thuis en mijn leven na 40 dagen hel was veranderd. Vanochtend vertelde men mij: “je hebt een ander licht in je ogen, je bent niet zoals de afgelopen dagen”. Dat klopt, ik voel het, mijn ogen zijn niet meer vertroebeld en zonder uitdrukking. Mijn leven heb ik weer in eigen handen genomen en ik  loop over van energie. ik ben weer normaal, ik was bijna vergeten hoe het was om je normaal te voelen. Het genoegen van het voelen van je eigen kracht en zekerheid en alles vanuit een vernieuwd perspectief te bezien. Geen wanhoop meer te voelen en de shock te begrijpen en te hebben verwerkt, die, zoals Monique dat aangeeft, waarschijnlijk een her-traumatisering is van een eerder trauma veel verder terug in mijn leven. Monique heeft iets wonderbaarlijks gedaan, het is alsof ik mijn leven terug heb gekregen. Ik zal nooit genoeg woorden hebben om haar te bedanken.

Bedankt Monique, je bent geweldig!

Originele Italiaanse tekst:

Con la presente vorrei raccontare l’esperienza da me vissuta, grazie alla terapia di Monique Nouwen, che trovo fantastica e miracolosa, anche per rivolgere un aiuto a chi come me ha vissuto la disperazione più nera.

Sono una donna italiana di 61 anni, divorziata e con due figlie grandi. Svolgo la professione di avvocato a Firenze con soddisfazione, ho un mio bellissimo studio e sono una donna autonoma e indipendente. Da nove anni avevo una relazione con un uomo, anche lui avvocato, con alle spalle un precedente matrimonio e due figli grandi. L’unione è nata con grandissimo entusiasmo e sembrava appagante sotto tutti profili. I patti tra noi molto chiari erano quelli di non tradirci mai e che se uno dei due avesse avuto un problema o un ripensamento, avremmo dovuto dircelo subito con chiarezza e trasparenza. Ciò sempre ribadito negli anni, anche in virtù di quello che avevo passato in una precedente relazione. Mi ha sempre chiesto di credergli, che lui non si sarebbe mai comportato come l’altro etc. Improvvisamente, un giorno di notte ho scoperto il tradimento con un altra donna. Non avevo percepito segnali di alcun genere, dato che avevamo appena finito di trascorrere delle belle vacanze al mare. E’ stato un fulmine a ciel sereno, una pugnalata. Dopo tre giorni ci siamo rivisti ed ha costruito una versione che quell’episodio dimostrava che il nostro rapporto era crisi e che io avevo sbagliato un sacco di cose. Quindi la colpa era tutta mia. Mi ha scaraventato in faccia che non mi amava più e che non era più innamorato di me. E’ stato uno shock sullo shock.

Non auguro a nessuno il baratro in cui mi sono trovata. La mia reazione è stata davvero incredibilmente forte. ho iniziato ad avere attacchi di panico, ho smesso di mangiare e in tre giorni sono dimagrita 5 chili. Avevo sempre un tremito interno. Non riuscivo a dormire, non riuscivo a concentrarmi sul lavoro avendo il pensiero fisso su di lui, su ciò che aveva fatto. Come fosse possibile l’infrangersi di un sogno, di un progetto di vita, visto che avremmo dovuto invecchiare insieme,come sempre ci eravamo detti.
Ho passato giornate piegata su me stessa, una donna spezzata, mi vergogno anche a dirlo, con pensieri suicidi molto ricorrenti. Ero priva di energia, io che ho sempre avuto una vita frenetica, che sono una tipica italiana. Per 40 giorni non ho fatto neanche la spesa, non ho cucinato, non ho pulito la casa. Mi sono solo trascinata a lavorare, ma spesso perdevo la roba, mi dimenticavo delle cose, per cui ero anche terrorizzata di commettere errori nel mio lavoro, con gravissime conseguenze.
Io, che sono una donna che mi sono sempre alzata la mattina felice e sorridente, che ho tanta voglia di vivere che apprezzo anche le piccole cose e la mia vita. Improvvisamente, era come se fossi un’altra, vedevo solo buio, disperazione, pensavo che la mia vita fosse finita e che non ce l’avrei fatta ad uscirne. L’ossessione dei pensieri costanti su di lui, di giorno di notte, non riuscivo a controllare la mia mente. Non mi ritengo una stupida francamente, eppure la reazione è stata talmente forte e dolorosa da sentirmi squarciata. Il sabato e la domenica erano poi un dramma, non avevo neanche la distrazione, seppur faticosa, del mio lavoro, quindi passavo tutto il giorno a letto o a camminare per casa, piegata in due, con l’oppressione, con la sensazione di non farcela neanche a respirare.

Con l’aiuto di una cara amica sono riuscita a programmare un viaggio in Olanda per andare da Monique, da sola non ce l’avrei fatta. Sono partita ed ho iniziato a piangere sull’aereo ed ho continuato tutto il giorno, non riuscivo a smettere, come se fossi un rubinetto rotto.

La mattina dopo Monique mi ha fatto la sua terapia, è stato doloroso e difficile, ma il risultato è stato subito sorprendente. Non so, è come se davvero il mio cervello fosse stato resettato. Subito dopo la prima seduta, mi sono sentita incredibilmente bene, leggera, positiva e, soprattutto, libera dai pensieri ossessivi di lui. Sono tornata ad essere la donna di prima, positiva, mi sono sentita sicura, niente più pianto, niente più tremiti, niente più angosce, ho visto le cose da un’altra prospettiva. Per me è stato un successo enorme e mi sarebbe anche bastato così. La mattina dopo però abbiamo fatto un’altra seduta, meno difficile, ma molto densa e proficua, ho raggiunto un ottimo risultato. Purtroppo, non avevo più tempo, perché altrimenti avrei continuato, magari per altre volte.

Sono tornata a casa e la mia vita dopo 40 giorni infernali è cambiata. Stamani mi hanno detto: “ hai un’altra luce negli occhi, non sei più come i giorni passati”. Ed è vero, lo sento, i miei occhi non sono più appannati e privi di espressione, ho ripreso in mano la mia vita, sprizzo energia da tutte le parti, sono normale, io che avevo quasi dimenticato come fosse la normalità. Il piacere di sentire forza e sicurezza, di vedere tutto con un’altra ottica, di non provare più disperazione, ma di aver capito, elaborato lo shock, che probabilmente, come dice Monique, veniva da un altro shock molto più lontano nella mia vita. Monique è riuscita a fare un miracolo per me, è come mi avesse ridato la vita. Non avrò mai parole sufficienti per ringraziarla.

Grazie Monique, sei un mito!

A.